Ηγεσία και αυτοθυσία

Ο Σωκράτης αποτελεί το πρότυπο του φιλοσόφου. Και αυτό το πρότυπο, έχει ρίζες που χάνονται μέσα στις χιλιετίες. Όμως δίνουν καρπούς διαρκώς, μέχρι σήμερα. Και θα συνεχίσουν έτσι. Σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ο Χριστός, ως υπαρκτό πρόσωπο επί της γης είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός. Ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, επηρέασε θετικά τους ανθρώπους της εποχής του. Και μετά το θάνατό του, αντί οι αριθμοί να ελαττωθούν, αυξάνονταν εκθετικά. Και συντηρούνται σήμερα, και θα αποτελούν τη θρησκεία εκατομμυρίων ανθρώπων στο μέλλον.

Κοινές διαδρομές

Στις δύο αυτές αναφορές υπάρχουν ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά:

• Τόσο ο Σωκράτης, όσο και ο Χριστός, διέθεταν πρωτοποριακές ιδέες
• Οι ιδέες αυτές, ήταν ενταγμένες σε ένα ξεκάθαρο αξιακό σύστημα
• Το σύστημα αυτό, είχε ανθρωποκεντρική προσέγγιση
• Τόσο ο φιλόσοφος, όσο και ο θεάνθρωπος, έθεσαν τον εαυτό τους ολοκληρωτικά στην υπηρεσία των ανθρώπων που τους ακολουθούσαν
• Αξιοσημείωτη ήταν η τήρηση των αρχών που δίδασκαν, στη ζωή τους. Εν ολίγοις, έδιναν το παράδειγμα της εφαρμογής των διδαχών τους, κάνοντας πράξη τα λόγια τους
• Διακήρυξαν και υπερασπίσθηκαν τη θέση, ότι οι αξίες πρέπει να είναι πάντα πάνω από προσωπικό όφελος
• Επέλεξαν το δύσκολο δρόμο στην πορεία τους
• Ασφαλώς η κορωνίδα της στάσης τους ήταν η αυτοθυσία

Τόσο ο Σωκράτης, όσο και ο Χριστός, κατηγορήθηκαν άδικα. Καταδικάστηκαν από ένα σύστημα, το οποίο τους θεωρούσε απειλή. Και οι δύο είχαν τη δυνατότητα να αποφύγουν το θάνατο. Αυτό όμως θα ερχόταν σε αντίθεση με αυτά που δίδασκαν. Και θα κατέρριπτε το σύστημα αξιών που είχαν οικοδομήσει. Θα ζούσαν κάποια χρόνια παραπάνω. Και θα έθαβαν τη ζωή και τις ιδέες τους οριστικά.

Τα βασικά κοινά σημεία της στάσης του Σωκράτη και του Χριστού ήταν δύο:

• Έζησαν σύμφωνα με αυτά που δίδαξαν
• Πέθαναν για να μείνουν αθάνατα αυτά που δίδαξαν

Φωτισμένη ηγεσία

Αυτό είναι το απόλυτο παράδειγμα φωτισμένης ηγεσίας. Ασφαλώς ο σύγχρονος ηγέτης δε χρειάζεται να θυσιάσει τη ζωή του για να επιτύχει. Όμως, πρέπει να υπηρετεί τους ανθρώπους του, να «θυσιάζει» την εξουσία που του παρέχει η ισχύς της θέσης του, στο δύσκολο δρόμο της ταπεινότητας και της διαρκούς προσπάθειας. Πάνω απ’ όλα, να πορεύεται σύμφωνα με αυτά που προσπαθεί να πείσει τους άλλους να κάνουν.